Author: Jeanine

De aanwezigheid van straatkunst in een stedelijke context was vooral gebaseerd op de notie van herhaling. Wat betekent dit?

Omdat de impact van de boodschap alleen maar merkbaar wordt door de waarneembare aanwezigheid in de stedelijke context, leefden graffitikunstenaars met de noodzaak om hun typografie of andere symbolische expressie steeds opnieuw te reproduceren. In de wereld waarin de digitale wereldgemeenschap die we vandaag de dag als vanzelfsprekend beschouwen niet eens denkbaar was, moesten kunstenaars vechten voor de mogelijkheid om hun werk te zien.

In een recent interview herinnert Andre Saraiva zich dat zijn dagen in Parijs gevuld waren met repetitieve spuitbusbewegingen, waarbij hij de ene na de andere brievenbus markeerde. Dit is een overeenkomst met de straatkunstscene van de eerste jaren van de 21e eeuw. Reeds bekende namen in de wereld van de straatkunst, zoals Shepard Fairey en Space Invader, baseerden hun activiteiten als kunstenaar op het idee om het schijnbaar zelfde kunstwerk herhaaldelijk te creëren in verschillende stedelijke ruimtes van verschillende steden. Ze hadden in feite een identiteit opgebouwd, één afdruk en een mozaïekstuk tegelijk…

Al snel werd de herhaling een proces van onvoorstelbare proporties, onttrokken aan de handen van de kunstenaars, dat zijn weg vond naar de uitgestrektheid van de virtuele ruimte – om nooit aan zijn aanwezigheid te worden getwijfeld. Dit werd een (r)evolutionaire periode voor het fenomeen straatkunst.

Lees mijn andere berichten ook:

• Hoe kan je Hedendaagse Kunst begrijpen?
• Begrip van minimalisme

Graffiti versus straatkunst

Voor het grootste deel van het publiek is het gemakkelijk om graffiti en straatkunst door elkaar te halen. Zelfs in artistieke kringen worden beide termen door elkaar gebruikt en verwijzen ze naar een vloeiend concept van letterlijk en eenvoudig “kunst op straat”. Maar hoe uniek of samenhangend de twee ook mogen lijken voor de mainstream als subcultuur, er zijn significante verschillen die de twee scheiden.

“Graffiti dateert van voor de straatkunst en de straatkunst is geïnspireerd op graffiti”, stelt Stavsky. Graffiti is gebaseerd op woorden en de ‘schrijvers’ zijn meestal autodidactisch. De kunstvorm is ontstaan uit binnenstedelijke buurten als een soort zelfexpressie voor de stedelijke jeugd. Het is egoïstisch omdat het ‘tags’ zijn van persoonlijke branding door de schrijvers.

Graffiti is illegaal, maar het is juist dit illegale risico dat het zijn contra-culturele randje geeft. Straatkunst daarentegen wordt meestal gedaan door kunstenaars die een formele opleiding hebben genoten. In het begin hebben de kunstenaars hun graffiti gebruikt om de straat op te gaan als een statement tegen de bestaande gevestigde orde, en hun werken dragen meestal een overkoepelende boodschap uit voor het publiek. Straatkunst wordt meestal geschilderd met toestemming of in opdracht.

Graffiti is gebaseerd op woorden, terwijl Street Art gebaseerd is op beelden. Graffitikunst is uitgebreide en figuratieve graffiti gecombineerd met beelden.

Wat is Street Art eigenlijk

Vanuit de context van de stedelijke ruimte leeft de straatkunst nu in de culturele ruimtes van galeries, virtuele gemeenschappen, publieke discoursen en is sinds kort een object van toe-eigening door de populaire cultuur en de mainstream symboliek van de hedendaagsheid. Kunstwerken die op de muren van steden zijn ontstaan, bereikten de hoogste pieken van de hedendaagse kunstmarkt.

De discussie over de betekenis van straatkunst vindt bovendien plaats in de zalen die worden bezet door wetenschappers en hun studenten, die nadenken over de wisselwerking tussen begrippen als beeldende kunst, conceptuele kunst, performancekunst en manieren om deze kunstvormen te articuleren in de wereld van de straatkunst.

Het is duidelijk dat we voorbij het punt zijn dat we de definitie van straatkunst zo eenvoudig kunnen formuleren als een specifieke beweging of een bepaalde subcultuur. Als we zeggen dat het een buitengewone hybride vorm van artistieke expressie kan zijn, dan is dat toch een makkelijke manier om er uit te komen.

Minimalisme – het is een woord dat we vaak horen, maar wat betekent het eigenlijk? Afhankelijk van je perspectief kan minimalisme betrekking hebben op veel verschillende dingen. Zo werd de trend van het kleine huis gedeeltelijk gedreven door het idee van eenvoudig wonen. Deze minimalistische levensstijl vraagt mensen om na te denken over wat echt essentieel is in hun leven en de rommel te verminderen – of dat nu fysiek of spiritueel is.

vaststellen, Wat is Hedendaagse Kunst.

Inleiding tot de minimalistische kunst

Minimal Art is een school van abstracte schilderkunst en beeldhouwkunst waar elke vorm van persoonlijke expressie tot een minimum wordt beperkt, om het werk een volledig letterlijke aanwezigheid te geven. Het resulterende werk kenmerkt zich door een extreme eenvoud van vorm en een bewust gebrek aan expressieve inhoud.

Het centrale uitgangspunt is dat niet de expressie van de kunstenaar, maar het medium en de materialen van het werk de werkelijkheid zijn. Met andere woorden: een kunstwerk moet niet verwijzen naar iets anders dan naar zichzelf. Zoals de minimalistische schilder Frank Stella ooit zei: “Wat je ziet is wat je ziet.”

Minimal Art ontstond als een trend in de late jaren vijftig en bloeide vooral in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Het wordt ook wel ABC-kunst, letterlijke kunst, literalisme, reductivisme en afwijzende kunst genoemd.

Wie heeft het minimalisme geïnspireerd?

De reductionistische neigingen van het modernisme legden al lang voor het ontstaan van de term een minimalistisch fundament. Hoewel New York City uiteindelijk de populariteit van het genre in het midden van de 20e eeuw heeft geïncubeerd, dateert de oorsprong ervan al uit 1915, toen de avant-gardekunstenaar Kasimir Malevich zijn eigenzinnige Black Square schilderde.

Samen met Vladimir Tatlin hadden de Russische leiders een specifieke interesse in het versmelten van opkomende technologie met het dagelijks leven, het samenstellen van gemeenschappelijke objecten om de kunst tot zijn ware vorm te scheren. Schilderijen dienden niet langer als objectieve spiegels van een driedimensionale samenleving, maar eerder als zelfreferentiële objecten, die de manieren onderzoeken waarop een oppervlak zijn eigen fysieke beperkingen kan overwinnen.

Andere pioniers zoals de Nederlandse abstractionist Piet Mondriaan, wiens eenvoudige maar krachtige schilderijen de platheid verlichtten, zetten deze praktijk in de jaren twintig van de vorige eeuw voort. Vroege abstracte composities zoals zijn No. VI (1920) onthullen dit generatievernieuwingsdrang om figuratieve technieken te elimineren en de werkelijkheid te reduceren tot een reeks geometrische vormen.

Minimalistische architectuur

De minimalistische architectuur vindt haar wortels niet alleen in de Japanse cultuur, maar ook in de De Stijl- en Bauhaus-bewegingen van de jaren twintig. De Stijl’s gebruik van abstractie en eenvoud in combinatie met Bauhaus’ interesse in het gebruik van industriële materialen en het reduceren van vormen zijn essentiële kenmerken van de minimalistische architectuur.

Door het ontwerp te condenseren tot de essentiële elementen en zich te richten op vorm, licht, ruimte en materialen, bereikt de minimalistische architectuur harmonie door de eenvoud. De Japanse architect Tadao Ando is een toonaangevend voorbeeld van een hedendaagse architect die het minimalisme beoefent. Bekend om zijn gebruik van glad beton, licht en natuurlijke elementen zoals water, is Ando’s bekroonde architectuur kaalgeknipt om een grotere emotionele impact mogelijk te maken.

Minimalistische industriële en interieurarchitectuur

Minimalistische interieur- en industriële vormgeving pikken het voortouw van de kunst- en architectuurstromingen op. Minimalisme betekent niet alleen witte muren. Met behulp van strakke lijnen en het aftrekken van rommel wordt alles van het overtollige ontdaan tot je de essentie van het product of het interieur hebt.

Apple is een mooi voorbeeld van een bedrijf dat met succes minimalistische designconcepten heeft toegepast. Hun strakke vormgeving is een tijdloos symbool van het bedrijf geworden en is direct herkenbaar.

Vertaald naar interieurontwerp betekent minimalisme het vrijhouden van oppervlaktes waardoor organisatie een prioriteit wordt. Vaak wordt een neutrale basiskleur gebruikt, maar de dingen kunnen worden gemengd door verschillende tinten en texturen toe te voegen om te voorkomen dat de dingen te saai worden.

Hoe zou je hedendaagse kunst definiëren? Hedendaagse kunst wordt in de meeste gevallen gedefinieerd als kunst die tijdens ons leven is en blijft ontstaan.

Klinkt vrij eenvoudig, toch? Nou, als dit het geval was, hoe kunnen we dan verklaren dat geen enkele andere artistieke definitie, geen enkele andere artistieke categorie van -ismen zo verwarrend is, en tegelijkertijd zo eenvoudig is als Hedendaagse kunst?

De term eist respect vanaf het begin en het eerste woord, hedendaags, lijkt bijna te suggereren dat je moet weten wat het is zonder dat je het hoeft te vragen. God verhoede je, want misschien word je dan niet beschouwd als iemand die in contact staat met wat er aan de hand is. Nou, Widewalls is niet bang om te vragen, wat is Hedendaagse Kunst en hoe kunnen we het vandaag de dag definiëren?

Hoe kan je Hedendaagse Kunst begrijpen?

In zijn meest basale betekenis verwijst de term hedendaagse kunst naar de hedendaagse kunst, schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, installatie, performance en videokunst. Hoewel schijnbaar eenvoudig, zijn de details rond deze definitie vaak een beetje wazig, omdat de verschillende individuele interpretaties van “vandaag de dag” sterk kunnen verschillen.

Daarom is het exacte uitgangspunt van het genre nog steeds onderwerp van discussie; veel kunsthistorici beschouwen de late jaren zestig of begin jaren zeventig (het einde van de moderne kunst, of het modernisme) echter als een adequate schatting.

Er wordt echter erkend dat deze generieke definitie aan technische beperkingen onderhevig is. De classificatie van “kunst van vandaag” als een onderscheidend soort kunst, in plaats van een algemene bijvoeglijke bepaling, gaat terug tot het begin van de moderne kunst in Londen.

The Contemporary Art Society werd in 1910 opgericht door Roger Fry en anderen, als een persoonlijke vereniging voor de aankoop van kunstwerken om in openbare musea te plaatsen. Veel andere instellingen die de uitdrukking gebruiken, zijn in de jaren dertig van de vorige eeuw opgericht. Velen, zoals het Institute of Contemporary Art, veranderden in deze tijd hun naam van “Moderne kunst”, omdat het Modernisme werd gedefinieerd als een historische kunststroming en veel “moderne” kunst niet meer “modern” was. De definitie van wat modern is, is natuurlijk altijd onderweg, verankerd in het heden met een startdatum die verder gaat, en de functies die de Contemporary Art Society in 1910 kocht, waren niet meer als modern te omschrijven.

Allereerst moeten we beginnen met het feit dat het moderne begrip kunst pas rond de 18e eeuw is ontstaan – het is het product van het tijdperk van de Verlichting. Voor die tijd had de kunst grotendeels een utilitair doel als onderdeel van de religieuze traditie of de manifestatie van de rijkdom van de eigenaar. Zelfs het woord ‘kunst’ zelf werd gebruikt voor het hele scala van de velden die nu niet eens als dicht bij kunst worden beschouwd – van schoenmakerijen tot retoriek. Zelfs de term ‘schone kunsten’ (‘beaux-arts’) verscheen pas in 1690. Geleidelijk aan begon dat principe echter meer radicale vormen aan te nemen, naarmate de modernistische kunststromingen zich verder ontwikkelden.

Postimpressionisten (Paul Cezanne, Paul Gauguin), Fauvisten (Edvard Munch, Ernst Ludwig Kirchner) daagden het concept van kunst uit als een replica van de werkelijkheid, waarbij visuele uitdrukkingsmiddelen (kleur, lijn, compositie) werden gebruikt om de eerste fluit te spelen. Het modernisme, gedreven door het idee van de autonomie van de kunst, heeft zijn normen aanzienlijk veranderd, maar het is niet geëvolueerd tot de critici van het instituut van de kunst zelf, en heeft over het algemeen niet gebroken met de traditie, door het toepassen van het klassieke genresysteem en de onderwerpen.

De cut-off

Voor velen is de cut-off periode, of het einde van de moderne kunst, gemarkeerd in het jaar 1970 en met de geboorte van de term Postmodern. Tegen het einde van de 20e eeuw, met de ontwikkeling van de technologie, zien we de opkomst van de videokunst en de performancekunst, naast het experimenteren en toe-eigenen van meerdere disciplines en bronnen.

Tegelijkertijd zien we ook de opkomst van het theorie- en filosofisch onderzoek naar de term Postmodern en de dominantie van het heden, waarbij de focus ligt op wat we voor ons hebben, en dat is wat de kennis vereist in de nieuwste trends. Nu is het de tijd waarin alles zich begint op te bouwen en deze eclectische en diverse hedendaagse kunst te vormen.